Gerede'den Bayındır'a Bir Yolculuğun Ardındaki İzlenimler

Şakir Efendi, Köroğlu Çeşmesi’nde verdikleri kısa bir moladan sonra iki kol halinde yola devam ettiklerini, on iki saat süren zorlu bir yolculuğun ardından gece saat 04.00 civarında Gerede’ye ulaştıklarını anlatır. Kafileyi burada Müftü Efendi ve bir “kibar insan” olarak nitelediği ev sahibi karşılamıştır. Ancak Gerede onları sert ve keskin bir soğukla selamlamıştır.

Ne kadar ateş yakılsa da evin içi bir türlü ısınmamış, gece boyunca yağan şiddetli dolunun sesi uykuyu bölmüştür. Şakir Efendi, Gerede’nin bu sert havasına dair duyduklarını şu cümlelerle aktarır:
“Gerede’nin kışı ünlü imiş. Kışın Gerede’ye gelen biri, havalar ısınıp güzelleşene kadar burada kalırmış.”
Ona göre bu kasabada, soğuk ve kar dışında pek bir şey görünmez.

Gerede’den ayrılan kafile, uzun ve ağaçlık bir güzergâhı geçerek dokuz saat sonra Bayındır Köyü’ne ulaşır. Konuklar için han benzeri yerler ve bir kahvehane boşaltılmıştır. Fakat Şakir Efendi’nin Bayındır hakkında anlattıkları Gerede’yi bile aratır niteliktedir. Ona göre, köy halkı yaramaz ve hırsızlıkla ün salmıştır. Öyle ki bir gün, köye gelen “mert ve edepli bir misafirin” yeni ayakkabıları gece çalınır. Sabah ev sahibi ayakkabıları soran konuğa şu cevabı verir:
“Pabucu dana yemiş.”
Komşular da bu absürt cevabı destekler:
“Doğru söylüyor, dana yedi.”

Bunun üzerine mağdur konuk, yüreğindeki kırgınlığı bir dörtlükle duvara kazır:

Köyün adı Bayındır,
Adamları hayındır.
Dana pabuç yemez ama,
Bu da bize oyundur.

Şakir Efendi, Bayındır’da geçirdiği bir gecede dinlenemediklerini, köydeki evlerin derme çatma tahtadan kulübeler olduğunu ve halkının kaba saba tavırlar sergilediğini belirtir. Hatta köyün resmini de, bu olumsuz izlenimlerle çizdiğini ekler.

Bu anlatımlar, sadece bir yolculuğun değil; dönemin insan ilişkileri, yaşam koşulları ve kültürel yapısı üzerine de düşündürücü birer tanıklık sunar.