Tefeci Ruhlu İyilik

Bu cümle bir taş gibi düşüyor kalbin ortasına. Herkesin “iyilik” yaptığını söylediği bir çağdayız ama her hareketin ardında görünmeyen bir beklenti, gizli bir hesap defteri var.

Birine yardım ettiğimizde, bazen biz bile fark etmeden bir iç ses başlıyor: “Şimdi beni takdir etsinler.” “Bir gün ben de dara düşersem o da bana yardım eder.”

İşte o anda iyilik yavaşça rengini kaybediyor. Çünkü gerçek iyilik, hatırlanmak için yapılmaz. Karşılık için değil, vicdan için yapılır.

Sokak hayvanlarını beslediğimde, yıllardır o patili canlarla aynı sokakta nefes aldığımda, en çok duyduğum sözlerden biri şu oldu:

“Sen cenneti garantiledin.”

Bu cümle, her ne kadar iyi niyetli söylense de beni hep hüzünlendirdi.

Ben hayvanları cennete gitmek için sevmiyorum. Aç kalmasınlar diye, susuzlukla kıvranmasınlar diye, birinin tüylerini okşamak bile onları insan eliyle kötülüğe değil, merhamete yaklaştırır diye yapıyorum.

İyiliği bile ödüle bağladığımız bu dünyada, artık sevmenin bile bir koşulu var.

Bir kediye mama verdiysek, karşılığında bir dua, bir aferin, en azından bir “ahirette kâr” bekliyoruz.

Ama iyilik, ödül sistemi değildir. Sevgi, pazarlık masasına oturmaz.

O yüzden iyilik yapan herkesin önce kendine şu soruyu sorması gerekir:

“Ben gerçekten mi yardım ettim, yoksa bir gün karşılık bekleyeceğim bir borç mu verdim?”

Çünkü beklentili iyilik, iyilik değil; tefeciliktir. Kalbin değil, kârın işidir.

Oysa gerçek iyilik, kimse görmeden yapılan, hatta unutulan iyiliktir.

Bir çocuğun elinden düşen kalemi eğilip yerden almak, bir köpeğe sessizce su uzatmak, bir yaşlıya ismini sormak…

Ne cennet beklentisiyle, ne alkış arzusuyla…

Sadece insan olduğumuz için, sadece vicdanlı kalmak için…

Gerçek iyilik, sadece iyiliktir. Hesapsız, sessiz ve sade.

Bu vesileyle, paylaşmanın ve merhametin çoğaldığı bir bayram geçirmenizi umar, sevdiklerinizle birlikte sağlık, huzur ve iyilik dolu günler dilerim…