Babam…

Babam…
Ulu çınarım.
Yaslandığım dağım, bilgi hazinem. “Hep arkamda durur” dediğim o dağ yıkıldı. Çınarım devrildi. Şimdi kaldım dağsız, dayanaksız.

Yaşamak dediğimiz bu hayatın ne kadar boş olabileceğini, günlük telaşların, anlamsız kavgaların ne kadar önemsizleştiğini iliklerime kadar hissettiğim bir döngünün içindeyim.

Küçükken sana zaman zaman kızardım. “Bana boyumdan büyük işler veriyorsun,” derdim. Ama büyüdükçe, hayatla yüzleştikçe, sıkıntılarla mücadele ettikçe anladım ki sen bana aslında çok büyük bir iyilik yapmışsın.
Ben de seni örnek alarak evladımı yetiştirmeye çalıştım. Bundan sonra da senin yolundan gitmeye devam edeceğim.

En çok da okuma alışkanlığınla örnek oldun bana. Kitap, gazete, takvim yaprağı, dergi… Eline ne geçerse okurdun. Her konuda bir fikrin olurdu.
Ve ben, sana meraklı bir çocuk gibi ne sorarsam sorayım, asla başından savmaz, dolu dolu cevaplar verirdin. Yoluma ışık oldun, hem de hep.

Evlendiğim gün kulağıma eğilip söylediğin o cümle var ya… “Bir telefonun yeter, sen benim kızımsın. Kimsenin esiri değilsin.”
İşte o cümle, bana verdiğin güvenin, huzurun özeti oldu.
Yaşı kaç olursa olsun bir kadın, her zaman babasının küçük kızıdır.
Bu yüzden yokluğuna alışmak çok zor. Daha da zoru, alışmak zorunda olmak.

Evde gözlerim seni arıyor. Oturduğun koltuğa dalıp kalıyorum.
Ve sonra, içimden bir “keşke” yükseliyor.
Keşke… Ah, keşke…

Aslında inanırız biz, biliriz “keşke” demek bir şey değiştirmez. Ama ne de olsa insanız, ne de olsa evladız.
El ayak çekildiğinde, gece başımı yastığa koyduğumda, düşünceler üstüme çöktüğünde… O “keşkeler” sıralanıveriyor zihnimde.

Artık “normal hayat” diye bir şey yok. Normalimiz bu oldu.
Bedenen yoksun belki ama ruhen hep bizimlesin, hissediyorum.

Ne mutlu sana ki arkanda sana dua eden, Kur’an-ı Kerim okuyan, hayır yapacak olan altı evlat ve hayat arkadaşını bıraktın.

Yattığın yer nurla dolsun babam…
Cennet bahçeleri mekanın olsun.
Sen hep bizim ulu çınarımız olarak kalacaksın.