Bir Sevgili Gibi…

Göynük…

Adını söylediğimde içim titrer. Çünkü o sadece bir ilçe, bir coğrafya, bir doğum yeri değil… Bir sevgili gibi kıymetlidir. Yâr gibidir. Bayrak gibi başımın üstünde taşıdığım, gözümün bebeği gibi sakındığım, her sokağında bir hatıram, her taşında bir izim olan yerdir.

Ben Göynük'te doğdum. Orada büyüdüm. Orada öğrendim, düştüm, kalktım. Orada sevdim, orada bağlandım. Göynük, yalnızca memleketim değil, karakterimin şekillendiği, insanlığımı öğrendiğim, vatan sevgisinin ne demek olduğunu bizzat yaşayarak kavradığım bir yerdi.

Ama vakit geldi…

Yüreğimde bir burukluk, gözlerimde buğulu bir veda ile Bolu'ya göç ettim. Bu bir kaçış değil, bu bir zorunluluk da değil. Bu; tıpkı baba ocağından ayrılıp yeni bir yuva kurmak gibi. Göynük’ün evladı olarak, Bolu’da hayatımıza yeni bir sayfa açtık. Yine bu topraklarda, yine bu milletin bir ferdi olarak ama bu sefer bir başka şehirde…

Göç dediğin şey sadece bir evin anahtarını değiştirmek değildir. Göç, insanın ruhunda taşınan bir iklimdir. İçine sinen toprak kokusunu gittiğin yere götürmektir. Biz Göynük’ten göç ederken ardımızda sadece duvarları, çatısı olan bir ev bırakmadık. Biz, hatıralarımızı, komşuluklarımızı, akşam ezanında kurulan sofraları, sabah selamlarını bıraktık. O yüzden her giden aslında biraz eksik, her kalan biraz buruktur.

Ama şunu da bilirim ki; Göynük bizim yâd ettiğimiz değil, yaşattığımızdır. Her neredeysek, biz Göynük’ün ruhunu taşıyan insanlarız. Gönlümüzde Göynük, çocuğumuzun oyununa, soframıza, sohbetimize sirayet eder. Bayrak nasıl dalgalandığı yerden daha fazlasını temsil ediyorsa, Göynük de sınırlarının ötesinde bir anlam taşır bizim için.

Şimdi Bolu’da yeni bir düzen, yeni bir hayat… Ama bilirim ki, her adımda ardımdan süzülen bir gölge var: Göynük’ün gölgesi. O gölge başımda değil, kalbimde duruyor.

Sevgili gibi sevdiğim memleketim…
Bana hem yar oldun, hem vatan…
Şimdi senden uzak ama senden kopmamacasına yaşıyorum.
Gözüm her özlediğinde, kalemim seni yazar, dualarım sana döner…

Ve her zaman söylüyorum:
“Göynük’ten göç olur, gönülden asla.

Necati Tepe
Bir Göynük Sevdalısı