Göynük Hava Yolları — Final: Göynük'ün Işığı Sönmez

Ve şimdi üçüncü perde…
Karanlıktan konuşuruz, eksikten konuşuruz, sitem ederiz…
Ama Göynük’ün ışığı kolay kolay sönmez.

Çünkü bu ilçe;
Elektriği gidince kararan bir yer değil,
Hakkı verilmedi diye kırılan bir şehir hiç değil.

Göynük;
Hakkı yenirse sabreder,
Görmezden gelinirse vakarını korur,
Ama asla pes etmez.

Bizim gücümüz devlet kapısına bakan gözlerde değil,
Tarihten aldığı nefeste, insanından gelen dirayette.

Evet, yollar delik
Evet, konut yok
Evet, ilgi yok, ses yok, kulak yok…

Ama Göynük boş değil.
Bu memleketin ruhu var, hafızası var,
En önemlisi;
Umudu taşıyan insanı var.

Göynük’ün kaderini yazanlar sandılar ki;
Biz sadece sessiz bir sahne, eski bir tabloyuz…
Oysa biz;
Bekleriz, biriktiririz, zamanı gelince hatırlatırız.

Bir gün o asfalt dökülür,
Bir gün TOKİ gelir,
Bir gün hizmet masası bizim için de açılır…
Ama o güne kadar şunu unutmayalım:

> Biz değerliyiz diye hizmet gelmez,

Hizmet gelmesi için değer göstermeyi bilmek gerekir.

Göynük değerini bilir.
Kendine güvenir.
Kendine yeter.

Bizim ışığımız kablodan değil, tarihten gelir.
Bizim yolumuz asfaltla değil, emanetle çizilir.
Bu ilçenin kaderini çukurlar değil, çınarlar belirler.

O yüzden…
Bir söz bırakıyorum buraya:

> Sabreden Göynük, sükûtu vakarıyla taşır.

Ve unutmayın;
Göynük’ün kapısı kapanmaz,
Sadece zamanı gelir.

Hadi şimdi…
Sıra bizde.
Sıra ses olmada, sahip çıkmada, birlik olmada.

Göynük unutulmadı dostum…
Göynük bekliyor.
Ve bekleyen bilir;
“Gün gelir, devran döner.”