Gülün Kokusu, Öğretmenin Emeği

Bir tohum düşer toprağa…
Kim bilir hangi rüzgâr getirmiştir, hangi yağmur ıslatmıştır? Ama onu filizlendiren şey ne yağmurun damlasıdır ne de rüzgârın şefkati… Onu hayata bağlayan, bir çift insan elidir. Sevgiyle tutar, özenle eker, geleceğe nefes verir.

Bir insan da böyledir.
Her çocuk bir tohumdur aslında. Kabiliyetleri gizlidir, hayalleri topraktan çıkmak için bekler. İşte o anda, bahçıvan gibi yaklaşır öğretmen… Ellerini toprağa değdirir, bilgiyi su gibi akıtır, sabrını güneş gibi verir. Ne çok ister ki o öğrenciyi hayata tutundurmayı…

Gül yetiştiricisi bilir; her fidan aynı hızda büyümez, her dal aynı zamanda çiçek açmaz. Bazısı dikenlidir ama en güzel kokuyu o yayar. Sabreden bilir ki, dikenin ardında saklı durur güzellik.

Öğretmen de sabreder. Çünkü bilir, çocukların kimi erken açar, kimi geç açar… Kimi hemen gül olur, kimi yıllar sonra… Ama hepsinin kokusu, yıllar sonra bile hatırlatır yetiştiren elleri.

Bugün, yalnızca bir meslek değil, bir ömür kutlanıyor.
Toprağa can katmayı, insana meslek kazandırmayı, emeği geleceğe çevirmeyi kutluyoruz. Bahçede filizlenen her gül fidanında, atölyede yoğrulan her bilgide, serada büyüyen her umutta bir öğretmenin izi var.

Ve hiç unutmayın:
Gülün adı değişir, rengi değişir, hatta dalı değişir…
Ama kokusu asla bahçıvanını unutmaz.

Toprağı insanla buluşturan, gülleri geleceğe armağan eden bütün  öğretmenlerimizin öğretmen adaylarının  24 Kasım Öğretmenler Günü kutlu olsun…