19 Mayıs Ruhu Hâlâ Aramızda

Otobüs yolculukları bana hayatın aynası gibi gelir. Kimisi yorgunluktan başını cama dayamış, kimisi telefona gömülmüş... Ama ben, yüzlere bakmayı severim. Duyguları, ifadeleri, duruşları okurum. Özellikle gençleri izlerim. Çünkü toplumun geleceğini onların tavırlarında, gözlerinde ararım.

Geçtiğimiz günlerde bindiğim bir otobüste yolculuk henüz başlamamıştı. Yolcuların çoğu bayandı, içlerinde sekiz on kadar da erkek vardı. 5 kilometrelik yolu olan yaşlı bir teyze bindi otobüse. Ayakta kaldı. En arka koltukta oturuyordum ve kulaklığımda Nexus adlı harika bir sesli kitabı dinliyordum. O an gözüm erkek yolcuları aradı; acaba biri kalkacak mı diye. Ama hiçbiri yerinden kıpırdamadı. Tam o sırada genç bir kız, tereddütsüz, yüzünü bile asmadan kalktı ve yerini teyzeye verdi. Ayakta yolculuk etti. Teyze indi, kız sessizce yerine oturdu.

Yol devam etti, bu kez başka bir yaşlı teyze bindi. Bu kez erkekleri aramadım bile, doğrudan o kıza baktım. Çünkü umut bazen tek bir insana bağlanır. O da yine aynı incelikle yer verdi. İnerken ona yetişebilseydim, “Sizin gibi bir evlat yetiştiren anne-babanın ellerinden öperim” demek isterdim. Kısmet buradan yazmakmış.

Biz, yer vermeyi sadece bir nezaket değil, kültür olarak gören bir milletin çocuklarıyız. Yaşlıya, bayana, çocuğa yer vermek; yalnızca eğitimli olmak değil, terbiyeli olmanın, vicdanın bir yansımasıdır. Ne acıdır ki artık çok az rastlanıyor bu inceliklere. Ama işte tam da umudun tükendiği yerde, “Z kuşağı” deyip ötekileştirilen bir genç kızdan bu zarafeti görmek, beni derinden etkiledi.

19 Mayıs, sadece bir bayram değil; gençliğe duyulan güvenin adıdır. Atatürk, bu milleti gençlere emanet etti çünkü onlarda vicdanı, cesareti, ahlakı, saygıyı gördü. O genç kızda ben tam da bunu gördüm. Demek ki 19 Mayıs ruhu hâlâ aramızda. Sadece biraz daha dikkatle bakmak gerekiyor.