Yere Düşen Bir Baba Değil, Bizdik!

Marmaray’da bir baba...
Yanında iki çocuğu. Biri kız, biri erkek.
Sıradan bir yolculuk belki. Hayat telaşesi, geçim derdi, baba olmanın yüküyle...

Ama sonra bir anda her şey kararıyor.
İki kişi geliyor.
O adamı, çocuklarının gözleri önünde dövüyor.
Tekmeliyor.
Yere düşürüyor.
Saldırıyor.

Ve biz ne yapıyoruz?

Kameraya çekiyoruz.
İzliyoruz.
Susuyoruz.

Eskiden öyle miydi?

Yanında karısı, kızı, çocuğu olan adama yan bile bakılmazdı.
O ailenin varlığı, bir nevi dokunulmazlıktı.
Çünkü ayıp vardı.
Çünkü utanma vardı.
Çünkü toplum dediğimiz şey, sadece kalabalık değil, vicdan ortaklığıydı.

Ama şimdi izliyoruz.
Saldıranlar değil, izleyenler çoğalıyor.
Cep telefonlarımız adaletin önüne geçmiş durumda.

Peki biz toplum olarak adalete olan güvenimizi ne zaman kaybettik?
Ne zaman inancımızı yitirdik?
Ne zaman infialsiz hiçbir şeyin karşılık görmeyeceğini anladık da
"Adalet yerini bulsun" diye değil,
"Toplum ayağa kalksın" diye bağırmaya başladık?

Bu da ayrı bir acı değil mi?

Çünkü artık adaleti görüntüye döken, paylaşan, gündem yapan haklı oluyor.
Olayın büyüklüğü değil, aldığı etkileşim belirliyor vicdani tepkiyi.

Toplum artık çadır istemiyor.
Toplum, hukukun gerçekten işlediğini görmek istiyor.
O saldırganların yanına kalmamasını değil sadece,
Bir daha kimsenin böyle bir cüret bile gösterememesini istiyor.

Ama daha önemlisi şu:
Biz nasıl bu hale düştük?

Neden bir babanın yere düşmesini, çocukların ağlayışını izlemek bize normal gelmeye başladı?
Neden artık sadece kameraya alıp yolumuza devam ediyoruz?

Bu olay sadece bir adamın darbedilmesi değil.
Bu, toplumsal bir çöküştür.
Bu, kamu vicdanının felç olmasıdır.

Ve biz susmaya devam ettikçe, her yeni olayda biraz daha düşeceğiz.
Ama unutmayın:

Yere düşen sadece bir baba değildi.
Yere düşen bizdik.
Onurumuzdu.
İnsafımızdı.
Toplum oluşumuzdu.