Bir Tebessüm Yeter

Bazen düşünüyorum da... Şu hayatta gerçekten insanı insan yapan şey nedir? Para mı? Ün mü? Okuduğu okul, oturduğu araba mı? Yok be dostlar… Bana kalırsa insanı insan yapan tek şey, içinden gelerek yaptığı iyiliktir. O da kalpten gelirse güzeldir. Gönülden olursa kıymetlidir.
 

İyilik dediğin şey öyle büyük laflar, şaşaalı hareketler değil. Bazen yolda düşen bir çocuğu yerden kaldırmaktır. Bazen yaşlı bir komşunun odununu taşımaktır. Bazen de hiç tanımadığın birinin derdine sessizce ortak olmaktır. Yani aslında iyilik, fark edilmeden yapılırsa daha değerlidir.

Bugün herkes bir koşturmaca içinde. Herkes bir şeyin peşinde. "Daha fazlası, daha yükseği, daha iyisi…" Ama bu "daha"lar bitmiyor. Koşuyoruz, koşuyoruz ama çoğu zaman ne huzur bulabiliyoruz ne de tatmin oluyoruz. Halbuki asıl huzur, kendimizle barışık olmaktan, vicdanımızla dost kalmaktan geçiyor. Sessiz bir akşamda, içimizi rahat ettiren tek şey: "Bugün birine dokunabildim mi?" sorusu oluyor.

Hayatta en çok içi rahat olanlar, başkalarının gönlünü kırmayanlar oluyor. Güler yüzlü olanlar, iyi niyetli olanlar, "ben haklıyım" diye bağırmayanlar. Hani vardır ya öyle insanlar; onların gülüşü bile içini ısıtır. Konuşmalarında kibir yoktur, yargı yoktur. Sanki iyilikten bir yorgan örmüş de üzerine örtmüş gibidir.

Ama iyilik her zaman alkışlanmaz. Hatta bazen en çok iyilik yaptığın kişiden en büyük kötülüğü görürsün. O da insanlık hâli… Ama iyiliğini geri çekme. Çünkü sen iyiliği onlar için değil, kendin için yapıyorsun. Kalbin razı gelmediği için yapıyorsun. Allah biliyor ya, yetmez mi?

Bazen biri çıkıyor karşımıza, gözlerinin içiyle konuşuyor. "Dertliyim" diyor. "İçim sıkılıyor, sanki kimse beni anlamıyor…" İşte orada yapacağın küçücük bir iyilik var ya; bazen bir omuz vermek, bazen "dinliyorum seni" demek… O anın kıymetini anlatmaya kelime yetmez. Çünkü o an, sen sadece bir iyilik yapmıyorsun, bir kalbi tamir ediyorsun.

Tevekkül… Ne güzel bir kelime. "Olduğu kadarıyla yetinirim, elimden geleni yaparım, gerisi Allah’a kalmış" diyebilmek. Bu hayatta her şeyi kontrol edemiyoruz. Ne insanlar istediğimiz gibi davranıyor, ne işler gönlümüzce gidiyor. Ama tevekkül bize sabrı, sabır da huzuru getiriyor.

Bazen biz de yoruluyoruz. "Bu kadar iyilik yapıyorum, karşılığında ne alıyorum?" diyoruz. Ama sonra hatırlıyoruz; iyilik karşılık için yapılmaz. O bir karakter meselesidir. Sen nasılsan, onu yaşarsın. Kötü biri kötülükten, iyi biri iyilikten vazgeçemez. Ve iyiliğin göğe yükselen kokusu vardır, mutlaka bir gün birinin yüreğine dokunur.

Kıymetli dostlar,

İyiliği küçümsemeyin. "Benim yaptığım ne işe yarar ki?" demeyin. Senin bir tebessümün bile birinin umudu olabilir. Bir selamın, bir duası olabilir. İnsan dediğin biraz yaralı, biraz dertli, biraz umutlu bir varlıktır… Ama iyilik varsa içinde, işte o insan hâlâ en güzel hâliyle insandır.

İyilik, hâlâ bu dünyanın en güzel sesi, en sade şifasıdır. Kapanan kapıları açar, kararan gönülleri aydınlatır. Sen yeter ki iyi ol… Gerisi zaten yolunu bulacaktır.

Merkezinde iyilik ve sevginin var olduğu bir hayat sürdürmeniz dileğiyle...

Sevgiyle kalın,