Fikirde Müslümanız, Peki Ya Yaşantıda?

Toplum olarak belki de en büyük çıkmazımız, ağzımızda iman, elimizde tesbih; ama hayat tarzımızda koca bir çelişki olmasıdır.

Birçoğumuz “müslümanım” demekten geri durmuyor. Hatta bazen yüksek sesle, gururla söylüyoruz, öyle değil mi? Ama iş yaşantıya geldiğinde, hayatın pratiğinde, davranışlarımızda aynı samimiyeti gösterebiliyor muyuz? İşte asıl mesele burada düğümleniyor.

Bakıyoruz; helali haramı biliyoruz, kul hakkının önemini ezberlemişiz, namazın kıymetini çocukken öğrenmişiz. Ama iş uygulamaya geldi mi, gözümüz görmez, kulağımız duymaz oluyor. Bence millet olarak en büyük hatamız, fikirde müslüman; yaşantıda gavur olmamızdır.

Bu söz biraz ağır gelebilir ama gerçekleri saklamaz. Çünkü müslümanlık sadece “ben müslümanım” demek değildir. İman, sadece dilde bir kelime değil; kalpte bir nur, hayatta bir yol haritasıdır. Rabbimiz de Kur’an’da defalarca buna işaret etmiştir.

"Ey iman edenler! Niçin yapmadığınız şeyi söylüyorsunuz? Yapmadığınız şeyi söylemeniz Allah katında büyük bir buğzdur.” (Saf Suresi, 2-3)

Bu ayet aslında bizim halimizi özetliyor. Dilimizde iman var, ama yaşantımıza yansımıyor.

Mesela iş hayatına bakalım. Haksız kazanç var mı? Var. Rüşvet var mı? Var. Çalıştırdığı işçinin hakkını zamanında vermeyen, kul hakkını önemsemeyen kaç kişi var? Epey çok, duyuyoru, görüyoruz, öyle değil mi? Ama o insanların büyük kısmı da kendini müslüman olarak tanımlıyor. Oysa Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyuruyor ki:

"İşçiye ücretini, teri kurumadan veriniz.” (İbn Mâce, Rühûn, 4)

Aile ilişkilerine bakalım. Eşine sevgi göstermeyen, çocuklarına merhamet etmeyen, anne-babasına hürmette kusur eden kaç kişi var? Ama aynı kişiler ilk safta namazda, ilk sofrada beraberler. Oysa Peygamberimiz (s.a.v.):

"Sizin en hayırlınız, ailesine karşı en hayırlı olandır. Ben de aileme karşı en hayırlı olanınızım.” (Tirmizî, Menâkıb, 63) buyuruyor.

Sokaklara bakalım. Komşusunun hakkına riayet etmeyen, trafikte birbirine saygı göstermeyen, dilinde küfür eksik olmayan insanlar, iş inanca geldi mi “ben müslümanım” demekten geri durmuyor.

Bunu bir suçlama gibi değil, bir öz eleştiri olarak söylüyorum. Çünkü hepimiz aynı gemideyiz. Hepimizin hayatında böyle çelişkiler var. Ama işte önemli olan bu çelişkilerle yüzleşmek ve samimiyetle düzeltmeye çalışmak.

Bir Müslüman’ın en büyük ölçüsü Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) hayatıdır. O’nun hayatına bakınca sadece fikirde değil, yaşantının her alanında İslam’ın güzelliğini görüyoruz. Ticarette dürüst, ailede şefkatli, savaşta merhametli, barışta adaletli… Kısacası hayatın her alanında “yaşayan bir Kur’an” gibiydi.

Biz ise çoğu zaman dini sadece belirli vakitlere, belirli mekânlara hapsetmişiz. Camiye gidince müslüman, iş yerine gelince başka biri, evde bambaşka biri oluyoruz. Oysa din bir bütün; camiide de, sokakta da, iş yerinde de, evde de müslüman olmamız gerekiyor.

İşte bu yüzden en büyük meselemiz, inancı hayatımıza taşımak. Müslümanlık sadece akılda, dilde kalmamalı; davranışımıza, alışverişimize, ilişkilerimize, hatta gülüşümüze kadar yansımalı. Çünkü gerçek imanın ölçüsü yaşantıdır. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyuruyor:

"Müslüman, elinden ve dilinden insanların emin olduğu kimsedir.” (Buhârî, İman, 4)

Eğer bir gün çocuklarımız bize dönüp “ sen müslümanım diyorsun ama neden böyle davranıyorsun?” diye sorarsa, işte o zaman içimize bakıp düşünelim. Samimiyetimiz ne kadar gerçek? İnancımız hayatımıza ne kadar işlemiş?

Unutmayalım, fikirde müslüman olmak kolaydır. Asıl mesele, yaşantıda müslüman kalabilmektir.

Selam ve dua ile,